Tα “σπιτικά” πάρτι το ‘80 γίνονταν με τριών “ειδών” κασέτες: τις “γραμμένες” κασέτες μεμονωμένων καλλιτεχνών, τις κασέτες “συλλογές” με επιλογές κομματιών για χορό ή μπλουζ και τις “αγορασμένες” με τα greatest hits της συγκεκριμένης χρονιάς.
Τα κομμάτια των Scorpions ήταν τα μοναδικά που βρίσκονταν και στις τρεις στήλες δίπλα στο κασετόφωνο. Γι αυτό και δεν έλειπαν από κανένα εφηβικό πάρτι. Ελάχιστα μας απασχόλησε τότε πόση “διάρκεια” θα είχαν οι Scorpions σαν μπάντα, αν ο Klaus θα “έχανε” τη φωνή του στο μέλλον και σε πόσες “τελευταίες” συναυλίες τους θα καταφέρουμε να πάμε.
Πέρασαν 50 χρόνια και 19 άλμπουμ από τότε που ο κιθαρίστας Rudolf Schenker δημιούργησε το θρυλικό πλέον ροκ συγκρότημα των Scorpions στο Ανόβερο. Μαζί με τον Klaus Meine υπήρξαν τα “μυώδη πόδια” μιας ροκ μπάντας που – είτε την έχεις βαρεθεί είτε όχι – παραμένει “ιστορική”.
Οι “Ήρωες του χέβι μέταλ” όπως τους αποκαλεί το περιοδικό Rolling Stone ακόμα χωράνε μέσα στα δερμάτινα παντελόνια τους και ροκάρουν, κόντρα ίσως στους νόμους της… φύσης!
Λίγο μετά την πανδημία κυκλοφόρησαν τον δίσκο “Rock Believers”, και έρχονται στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας (την Τετάρτη 6 Ιουλίου) για να τραγουδήσουν ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του άλμπουμ τους. Ότι πιστεύουν ακόμα στη ροκ μουσική και δεν σκοπεύουν να κατέβουν από τη σκηνή τόσο εύκολα, όσα ανέκδοτα και να ακούσουν για την επικείμενη “τελευταία” τους συναυλία.
Η τηλεφωνική μου συνομιλία με τον Rudolf Schenker ήταν κάθε άλλο παρά εύκολη. Σύνδεση με το “Britannia Hotel” στη Νορβηγία. Εκείνος με θέα τα φιόρδ στην υπέροχη πόλη Τρόντχαϊμ και εγώ να μικροφωνίζω σε γραφείο της Συγγρού. Ο 73χρονος Schenker έδωσε τη λύση με τη στεντόρεια φωνή του και τα περιφραστικά γερμανοαγγλικά του, κάνοντας την επικοινωνία άτυπη και χαλαρή.
Φυσικά η συζήτηση δεν θα μπορούσε να αρχίσει διαφορετικά παρά με μία ερώτηση για την αλλαγή στους στίχους του εμβληματικού τραγουδιού “Wind of Change”. Οι Scorpions το άλλαξαν, όπως αποκάλυψε ο Klaus, επειδή δεν ήθελαν πλέον να “ρομαντικοποιούν τη Ρωσία” μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία. Οι αναθεωρημένοι στίχοι λένε: “Now listen to my heart / It says Ukrainia / Waiting for the wind to change“.
Ο Schenker έχει μία κάπως διαφορετική άποψη: “Δεν μπορώ να σας πω πώς ακριβώς έγινε αυτή η αλλαγή γιατί δεν είμαι ο δημιουργός και ο στιχουργός του εμβληματικού κομματιού ‘Wind of Change’. Αλλά εγώ δεν θα το άλλαζα’” είπε αρχικά.
Το τραγούδι – όπως γνωρίζουμε – κυκλοφόρησε μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τον Δεκέμβριο του 1990 και θεωρείται το soundtrack της εποχής των οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών στην πρώην Σοβιετική Ένωση, που προανήγγειλε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Ο Schenker συνεχίζει τον συλλογισμό του: “Ο Klaus είναι ο στιχουργός και ο τραγουδιστής και εκείνος πήρε την απόφαση. Είπε ότι θέλει να αλλάξει τους στίχους, γιατί ελπίζει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία σύντομα θα τελειώσει.
Εγώ δεν θα άλλαζα κάτι γιατί αυτό το τραγούδι είναι ένα σύμβολο για την πιο ειρηνική επανάσταση στον κόσμο. Το soundtrack αυτής της πιο ειρηνικής επανάστασης ήταν το τραγούδι ‘Wind of change’, ο άνεμος της αλλαγής. Δεν θα το άλλαζα αυτό.
Αλλά έχουμε δημοκρατία – και η δημοκρατία έρχεται από την Ελλάδα, από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα. Έχουμε δημοκρατία, λοιπόν, και όταν ο Klaus λέει δεν μπορεί να τραγουδήσει τη μελωδία γιατί η καρδιά του ραγίζει με το δράμα μικρών παιδιών που σκοτώνονται, που χάνουν τα σπίτια τους και τις ζωές τους, το σεβόμαστε.
Ο Klaus σκέφτηκε μέχρι και να μην τραγουδήσει καν το τραγούδι “Wind of change” στην περιοδεία των Scorpions, γιατί πονάει όταν σκέφτεται τις βόμβες που πέφτουν στην Ουκρανία και σκοτώνουν αθώους.
Λέει δεν θέλουμε πόλεμο πιά. Μα ούτε και εγώ θέλω τον πόλεμο. Αυτός είναι ο λόγος που σαν μπάντα ξεκινήσαμε από τη Γερμανία, παίξαμε σε όλο τον κόσμο ροκ μουσική και είχαμε στο ξεκίνημά μας ένα χαρακτηριστικό σλόγκαν. Μία φράση που σήμερα φαίνεται κλισέ, αλλά είχε νόημα για εμάς: “Love, Peace and Rock n Roll”, δηλ. “Αγάπη, Ειρήνη και Ροκ εν ροκ”.
Τα τραγουδήσαμε όλα αυτά: Η αγάπη ήταν το “Still Loving You”, η ειρήνη ήταν το “Wind of Change” και το ροκ ν ρολ ήταν το “Rock You Like A Hurricane”.
Αυτο το μήνυμα το τραγουδήσαμε σε περισσότερες από 80 χώρες του κόσμου γιατί θέλαμε να δείξουμε στα κράτη που παίζαμε live ότι η νέα γενιά Γερμανών δεν έρχονται με τανκς για να ξεκινήσουν πόλεμο αλλά έρχονται με κιθάρες και παίζουν ροκ μουσική για να ενώσουν τους ανθρώπους με “αγάπη, ειρήνη και ροκ μουσική”.
Και αν ο Klaus δεν μπορεί να τραγουδήσει το τραγούδι του στην ορίτζιναλ εκδοχή, είμαστε μία μπάντα και συμφωνούμε.
Ταξιδέψατε μαζί σε όλο τον κόσμο με αυτό το τραγούδι
Είμαστε η μπάντα με τις περισσότερες χώρες στο ενεργητικό μας. Σε μία συνέντευξη ρώτησαν τους Metallica σε πόσες χώρες έχουν παίξει και εκείνοι απάντησαν “Όχι σε τόσες όσες έπαιξαν οι Scorpions. Βλέπαμε τι έκαναν και το κάναμε και εμείς”.
Ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο και παίζοντας τη μουσική μας σε τόσα στάδια ανακαλύψαμε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ότι ο κόσμος είναι παντού ο ίδιος. Πώς θέλεις να έχεις ειρήνη στην κοινωνία όταν δεν υπάρχει ειρήνη μέσα στο σπίτι στην οικογένεια; Υπάρχουν τόσες προσωπικές σχέσεις που οι άνθρωποι βρίσκονται σε “πόλεμο”.
Ζούμε στην εποχή του μείον (-) και συν (+), τα πάντα είναι γιν και γιάνγκ. Όλα είναι δράση-αντίδραση. Εμείς σαν δημιουργοί λέμε μέσα από τη μουσική μας “παρακαλώ κάνετε διάλογο, όχι πόλεμο”. Αλλά πιστεύω ότι η εξέλιξη κάνει πάντα δύο βήματα μπροστά και ένα βήμα πίσω. Συμβαίνει και στην φύση συμβαίνει και στην καθημερινή ζωή μας.
“Τα κόκαλά μου, το αίμα μου, είναι όλα για τη μουσική. Και μου λέτε να αποσυρθώ, και να βγει η καρδιά μου και να χάσω την ανάσα μου; Και να πω τώρα παίρνω σύνταξη; Όχι”
Στην Ελλάδα “ η τελευταία συναυλία των Scorpions” είναι πλέον ανέκδοτο. Πώς σκέφτεστε την ημέρα που θα αποσυρθείτε από την ενεργό δράση;
Και εγώ ρωτάω όλους εσάς. Γιατί να αποσυρθούμε; Τραγουδάμε για πάρα πολλούς ανθρώπους που απολαμβάνουν τη μουσική μας. Τα κόκαλά μου, το αίμα μου, είναι όλα για τη μουσική. Στην πανδημία όταν δεν μπορούσαμε να παίξουμε live ήταν απαίσια. Το σώμα μου, το μυαλό μου, όλη μου η ζωή είναι αφιερωμένη στη μουσική (γελάει πολύ δυνατά). Και μου λέτε να αποσυρθώ, και να βγει η καρδιά μου και να χάσω την ανάσα μου; Ποτέ, όχι. Θα ανεβαίνω στη σκηνή και θα κάνω μουσική όσο καιρό μπορώ να κουνηθώ.
Ο Klaus, εγώ και η μπάντα έχουμε την ίδια φιλοσοφία πάνω σε αυτό το θέμα. Είμαστε φίλοι, ταξιδεύουμε σε όλο τον κόσμο και παίζουμε μπροστά στους φίλους μας (γιατί θεωρούν το κοινό φίλους τους). Να παραιτηθούμε; Εμείς ανυπομονούμε κάθε φορά να ανέβουμε στη σκηνή και ανυπομονούμε να έρθουμε και στην Ελλάδα που έχουμε “love affair” με τους θαυμαστές μας.
Τη στιγμή που ανεβαίνεις στη σκηνή και βλέπεις το πλήθος να χαμογελάει, και παίζεις τη μουσική σου αυτό είναι το πιο υπέροχο συναίσθημα. Ακόμα και στην εποχή του κινήματος των χίπιδων – που υπήρχε πόλεμος έξω από την Αμερική στο Βιετνάμ και στην Κορέα – οι άνθρωποι σταμάτησαν τον πόλεμο… με τη μουσική (γελάει). Η μουσική ήταν πάντα εκείνο το στοιχείο που βοηθάει να ξεπεράσουμε την τραγωδία. Και εμείς δεν θα την αφήσουμε;
Οι περισσότεροι από εκείνους που μου έλεγαν να τα παρατήσω και να βρω μια κανονική δουλειά δεν είναι ζωντανοί ή δεν μπορούν να περπατήσουν καν ή έχουν ζήσει μισή ζωή κάνοντας μία δουλειά που δεν τους άρεσε ποτέ. Εγώ ανεβαίνω ακόμα στη σκηνή.
Πώς έχει αλλάξει η ροκ μουσική με την πάροδο των χρόνων;
Η μουσική έχει αλλάξει όπως και τα αυτοκίνητα. Κοιτάξτε τα αυτοκίνητα από το ‘60 και το ‘50 και κοιτάξτε τα αυτοκίνητα σήμερα και θα καταλάβετε τι εννοώ. Έτσι έχει αλλάξει και η ροκ. Τότε τα αυτοκίνητα ήταν πιο στρογγυλά, πιο άνετα, δεν έτρεχαν πολύ….βγάλτε το συμπέρασμά σας.
