loader image

Scorpions: Τω καιρώ εκείνω, του World’s Widest Live

Share Buttons

GET YOUR

Προχωρημένο απόγευμα Παρασκευής, 26 Ιουλίου. Το Γυμνάσιο έχει τελειώσει, το ίδιο κι οι εκλογές. Αντρέας – Μητσοτάκης σημειώσατε 1, με 46% – 40%.
Για το Live Aid το έχουμε ακούσει, όμως δεν τό’χουμε δει, ούτε καν σε κονσέρβα, μόνο κάτι φωτογραφίες στον «Ταχυδρόμο». Στο Καλλιμάρμαρο έχει απόψε πρεμιέρα το δικό μας, το “Rock In Athens”, τίγκα σε συγκροτήματα, που – πλην Clash και Stranglers – άνετα τσουβαλιάζουμε με τη μία στα «φλώρικα».
Ο ήλιος διστακτικά παίρνει την κατιούσα για να χαθεί πίσω απ’ το κτίριο της ιερατικής σχολής. Απ’ τα ηχεία του υπαίθριου Λούνα Παρκ με τα συγκρουόμενα ακούγεται μπουκωμένο το “Dancing All The Night” του Paul Sharada, μαζί με τον ακανόνιστο, ξερό κρότο που κάνουν οι άσπρες μπάλες στα ξύλινα επιτραπέζια ποδοσφαιράκια.
Αυτά, με τις τρεις γραμμές από παιχτάκια σε διάταξη 3-4-3, σουβλισμένα οριζόντια στο γοφό, απ’ τα χερούλια με τις λαβές άμφω, τις χωρίς χρώμα απ’ τη χρήση.
Στο πορτοκαλί, τεσσάρων κώλων και βάλε, κεντρικό παγκάκι της περαντζάδας του φλοίσβου, η Κάτια –Μπο Ντέρεκ χωρίς τα ηλίθια κοτσιδάκια, φωνή Κίμ Κάρνες και συστηματική κλίση στα αμάνικα φανελάκια χωρίς τίποτα από μέσα– κρατάει έναν πύραυλο «Μάγκνουμ» και τον περιποιείται ομοιόμορφα.
Δίπλα η κολλητή της, η Σάσα, το ραντάρ της -ίδια η Κέλλυ από το «Μπρέϊκντανς/Στο Ρυθμό του Δρόμου», μείον οι γκέτες και τα Νάϊκ– που όπως πάντα ρίχνει στροβοσκοπικές ματιές, ποιός τις κοιτάει. Έντεκα βήματα απέναντί τους – «ας…ε…πούμε…ε… περίπου στο ύψος του πέναλτυ», που λέει κι ο Λευτέρης Σαρελάκος- στο πράσινο παγκάκι, Μανώλης, Μάριος κι εγώ παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι το θέαμα.
Τα φροντιστήρια Μαθηματικών, Φυσικοχημείας κι Αρχαίων έχουνε ήδη τιγκάρει το ωρολόγιο πρόγραμμα των αποφοίτων Γυμνασίου από τις 9 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ, μέσα και τα Σάββατα κι οι Κυριακές. Φουλάρουνε να βγάλουν το πρώτο κομμάτι της ύλης μέχρι Παρασκευή 2 Αυγούστου και μετά, όλοι διακοπές. Το Σεπτέμβρη θα ξεκινήσουν για πρώτη φορά τρεις Πρώτες Λυκείου, καθώς οι γεννημένοι από Απρίλιο ‘70 μέχρι Μάρτιο ’71 είμαστε για κάποιο λόγο απρόβλεπτα πολυάριθμοι, με συνέπεια τα Λύκεια της πόλης να είναι από φέτος, αντί για δύο, τρία.
Από ‘δω και πέρα, οι βαθμοί των τριμήνων – το ξέρουμε – θα μετράνε για τις Πανελλήνιες, τρία χρόνια μετά. Ο Μανώλης στα μαθηματικά είναι κορυφή, ο Μάριος περίπου το ίδιο σε Φυσική – Χημεία, κάνουνε ιδιαίτερα κι οι δύο. Εγώ, πάλι, ξέρω τη μοίρα μου: Θα πέσω μαχόμενος στις Συρακούσες, μαζί με το Θουκυδίδη. Αλλά δεν αγχώνομαι από τώρα. Έχω ένα μήνα και κάτι ψιλά ακόμη, όλο δικό μου.
«Μαλάκες, ήρθανε !!!»

O Βασίλης – μπαλαδόρος κιτρινόμαυρων πεποιθήσεων με μαλλί Ρενέ Βαν Ντε Κέρκοφ και αμείωτη αδυναμία στον Θωμά Μαύρο – φτάνει στο παγκάκι του φλοίσβου ερχόμενος από πίσω μας, απ’ τις καφετέριες. Στα χέρια του κρατάει διπλωμένο ρολό ένα τεύχος του “Heavy Metal”. Αφού κοντεύει να σκοντάψει στη θέα της Κάτιας και του παραδομένου στη γλώσσα της και την απογευματινή ζέστη «Μάγκνουμ» –«…Ωωω μαλάκες… τί γίνεται ‘δω;»- αφήνει το περιοδικό στα χέρια του Μάριου. Εξώφυλλο χωρισμένο στα δύο, οριζόντια. Κάτω απ’ τα γράμματα του τίτλου – κίτρινα μέσα σε κόκκινο φόντο – μια λωρίδα με τους πέντε Iron Maiden, ιδρωμένους, στα αποδυτήρια κάποιας αίθουσας απ’ αυτές που φιλοξενούν την παγκόσμια περιοδεία τους. Από κάτω, όμως, βρίσκεται η πραγματική είδηση:
«Oι SCORPIONS στην ΕΛΛΑΔΑ».  
Στα δεξιά της αγριεμένης πόζας που πιάνει το υπόλοιπο του εξώφυλλου –Meine και Jabs πλάτη με πλάτη σε έκσταση πάνω στη σκηνή- δύο φωτογραφίες τετράγωνες, με την τετραχρωμία τους εύγλωττα θαμπή, απόδειξη ότι δεν είναι κοπτοραπτική από περιοδικό του εξωτερικού, αλλά παρμένες με φωτογραφική μηχανή κοινού θνητού. Στη μία, ο Rudolf Schenker αγκαλιά με τον Γιάννη Κουτουβό. Στη δεύτερη, πάλι ο Schenker, σε πόζα αλα “Blackout“, να πηγαίνει με γουρλωμένα τα μάτια να δαγκώσει το πρώτο τεύχος του “Heavy Metal”. Του Ιανουαρίου, αυτό με τον Dickinson απ’ έξω.
«Μαλάκες, ήρθανε ! Ήρθανε ΄δω !».  
Στην έκτη, την έβδομη και την όγδοη σελίδα, κι άλλες αποδείξεις, ατράνταχτες. Οι Schenker και Meine στο Τμήμα Αναχωρήσεων του Ελληνικού με ανθοδέσμες στα χέρια. Ο Schenker στο Ηρώδειο, ο Meineνα επιδεικνύει σα διαφημιστής μια βότκα από τα duty-free, δίπλα τους κάτι μούρες άγνωστες και κάπως ατσούμπαλες –μαθαίνουμε από το εκτενές κείμενο ότι είναι ο tour manager Bob Adcock και ο promoter Heinz Luttike– και τον Γιάννη Κουτουβό ανάμεσά τους, πανευτυχή. Και πώς να μην είναι. Ο άνθρωπος που έχει βάλει στόχο να συγκαλέσει τη σκόρπια μεταλλική φυλή της χώρας, δίνοντάς της τροφή, ειδήσεις και εικόνα μέσa από έντυπο πνευματικό του παιδί, το “Heavy Metal”, έχει επανειλημμένα προσπαθήσει να τους φέρει στην Ελλάδα. Ως παραγωγός, δε, της EMI, έχει επιμεληθεί την επιλογή των 11 τραγουδιών για το «Best OfScorpions», του μονού δίσκου του κυκλοφορεί από τον Φεβρουάριο «Αποκλειστικά για την Ελλάδα». Αυτή τη φορά τα κατάφερε.  
Στις 31 Μαίου, για σκάρτες δύο μέρες, η EMI τους έχει φέρει πράγματι εδώ. Το νέο έχει διαρρεύσει κάτι βδομάδες πιο πριν, με τη φημολογία για συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να οργιάζουν. Στο rock club “VICTORIA” στη Νίκαια, όταν ανακοινώνεται η είδηση της επικείμενης άφιξής τους, στήνεται, εν μέσω πανζουρλισμού, ολονύχτιο πάρτυ. Ανήμερα στις 31, πάνω από 400 άτομα τους περιμένουν στο αεροδρόμιο από τις τρεισήμισυ το μεσημέρι.
Η προσμονή κορυφώνεται σε αγωνία, όταν ο πίνακας ανακοινώσεων ενημερώνει ότι η πτήση από Ισπανία θα έχει καθυστέρηση. Κανείς δεν είναι βέβαιος αν η είδηση θα αποδειχτεί φιάσκο, όμως, μετά από εξάωρη αναμονή, οι 150 φανατικοί που έχουν κατορθώσει να στριμωχτούν στον προθάλαμο της αίθουσας ελέγχου διαβατηρίων, διακρίνουν, ανάμεσα στους αποβιβαζόμενους επιβάτες, δύο πρόσωπα που έχουν άπειρες φορές παρατηρήσει στις σελίδες των περιοδικών και στα οπισθόφυλλά των δίσκων: Klaus Meine και Rudolf Schenker.  
Υπό ρυθμικές ιαχές που –επιτέλους, για μια φορά- ενώνουν τις οπαδικές θύρες, οι δύο Scorpions μπλοκάρονται από το πλήθος, με την αστυνομία να προσπαθεί να τους οδηγήσει στις μαύρες Μercedes που τους περιμένουν. Ο Κουτουβός τους πηγαίνει για φαγητό στο Μικρολίμανο («σ΄ένα στέκι όπου αρκετά χρόνια πριν έχουν δειπνήσει ο FrankS inatra και ο Kirk Douglas») και μετά τους οδηγεί στο club τέμενος του σκληροπυρηνικού hardrock της Αττικής.
«(…) Απογοητευμένοι όλοι, αφού η ώρα είναι ήδη 1:30 μετά τα μεσάνυχτα και πιστεύουν ότι η άφιξη των Scorpions είναι φάρσα, όμως δε φεύγει κανείς. Δε μπορεί, θα φανούν, όπου νά’ναι. ΩΡΑ 1:40 μετά τα μεσάνυχτα. Οι Scorpions μπαίνουν στη VICTΟRIA. Οι βιντεο-οθόνες παίζουν το “NO ONE LIKE YOU και όλα τα φώτα ανάβουν. Πανζουρλισμός. Οι φανς ζητούν αυτόγραφα με πρωτοφανή λαιμαργία. Οι φωτογραφικές μηχανές δουλεύουν συνεχώς. Όταν στα χέρια του Meine βρίσκεται ένα μικρόφωνο, όλοι σωπαίνουν. Οι ευχαριστίες του προς το κοινό θερμές. Ο Schenker χαμογελάει, παρ’ ότι ένας οπαδός προσπαθεί να του πάρει αυτόγραφο πάνω σ’ έναν πειρατικό δίσκο. Όταν λέω στον Meine ότι αυτό είναι το club που πρωτοέπαιξε το πρώτο τους lp, το “Lonesome Crow” περίπου 14 χρόνια πριν, κάτι που επιβεβαιώνουν με επευφημίες κι άλλοι θαμώνες, εκείνος συγκινείται. Μεγάλες στιγμές».  
Ο Βασίλης διαβάζει συνεπαρμένος, δυνατά, με το ένα πόδι πάνω παγκάκι, όπως ο Στηβ Χάρρις πάνω στους ενισχυτές, με τό’ να μάτι στην Κάτια απέναντι, πού’ χει τελειώσει τον «Μάγκνουμ» και δείχνει να βαριέται, ενώ ο ήλιος, πολλαπλασιάζει τις σκιές και τις κάνει πρώτα βαθυγάλαζες και μετά νέϊβυ μπλου, κάνοντας τα Γεράνεια απέναντι να δείχνουν σαν ένα θεόρατο, σκουροπράσινο θαλάσσιο κύμα, ήρεμο που δε θα ενσήψει ποτέ πάνω στα ζωηρά φώτα της παραλίας του Λουτρακίου.
«Οι  Σκόρπιονς, μαλάκες ! Για σκέψου, ρε !»

Οι Scorpions είναι το νούμερο ένα hard rock συγκρότημα, αυτό είναι περίπου αυτονόητο στον πληθυσμό της εν αναμονή της Πρώτης Λυκείου και κάτω. H αλήθεια είναι ότι ολόκληρη η χρονιά ’84-’85 είναι φτιαγμένη να κινηθεί στον αστερισμό τους. Έχουν βγάλει το “Love At First Sting”, το “Rock You Like A Hurricane” με το σαρωτικό του βίντεο μας έχει κεραυνοβολήσει, ενώ την ίδια στιγμή, το “Still Loving You” λατρεύεται από όλα τα κορίτσια, από Κάτια μέχρι Σάσα, χωρίς εξαίρεση. Οι Γερμανοί είναι αποφασισμένοι. Αυτή τη φορά, το ερχόμενο άοπλο και εν ειρήνη από το Αννόβερο γκρουπ, με εφόδιο τον καλοπροβαρισμένο βόμβο του, θα επελάσει για να κάνει δικό του όλο τον κόσμο.
Η επέλαση αυτή έχει ήδη ξεκινήσει πολύ πριν τον Ιούλιο του ’85.
Η “Love At First Sting Tour” έχει ξεκινήσει από τις 23 Ιανουαρίου του ’84 από τη Βρετανία, συγκεκριμένα από το χιονισμένο Birmingham, με support τους νεαρούς Ιρλανδούς Mama’sBoys. Στις 27, εν όψει της συναυλίας στο περίφημο Glasgow Apollo, ο tourmanager Bob Adcockτους έχει κλείσει διανυκτέρευση στο Εδιμβούργο, σ’ έναν από τους μεσαιωνικούς πύργους – ξενοδοχεία, απ’ αυτά που τραβούν ιδιαίτερα τους τουρίστες, επειδή, καθώς λέγεται, «μέσα του κατοικούν φαντάσματα».
Το καθένα μέλος της μπάντας έχει το δικό του δωμάτιο. Ο μπασίστας Francis Bucholtz δεν το ρισκάρει, κοιμάται με το γιγαντιαίο πολύφωτο ανοιχτό.
Ο κιθαρίστας Matthias Jabs παραμερίζει ένα κοντό αχυρένιο παραπέτασμα μέσα στο δικό του δωμάτιο κι ανακαλύπτει μια σκάλα που οδηγεί σε μια κρυφή κάμαρα, όπου δεν υπάρχει ψυχή, ωστόσο ένα τζάκι παραμένει εκεί μέσα αναμμένο, σαν κάποιος μόλις να έφυγε. Επιστρέφει άρον-άρον στο κρεββάτι του, κατεβαίνοντας τη στενή σκάλα σαν κυνηγημένος και δε μπορεί να βρει ύπνο ολόκληρο το βράδυ. Την επομένη θα μάθει από το προσωπικό του ξενοδοχείου ότι δήθεν, σε κείνη την κάμαρα, είχαν κάποτε αλληλοσκοτωθεί δύο αδέλφια, κι από τότε «είναι στοιχειωμένη».
Την επόμενη, στο Apollo, στο encore, κάνει την εμφάνισή του ένας σκωτσέζος με παραδοσιακή ενδυμασία και με τη γκάϊντα ανά χείρας παίζει το “Rose Of Scotland”. Είναι ένα τρυκ του μάνατζμεντ που θα ακολουθήσουν σε κάθε χώρα που θα τους υποδεχθεί. Υπάρχει άνθρωπος που ψάχνει ειδικά ποιό κομμάτι μπορεί ο Klaus να τραγουδήσει, ή ποιά κουβέντα στην τοπική γλώσσα είναι καλό να απευθύνει στο κοινό, ώστε αυτό να κρατήσει στη μνήμη του τη βραδιά  προσωποποιημένη. Τίποτε δεν αφήνεται στην τύχη.
Στις 28, περνούν από το Newcastle, για δύο βραδιές στο City Hall. Οι φανς έχουν περικυκλώσει το ξενοδοχείο για αυτόγραφα, όμως θα πρέπει να περιμένουν, καθώς οι Γερμανοί, που έχουν φέρει μαζί τον προσωπικό τους γυμναστή, ακολουθούν αυστηρό πρόγραμμα: κάθε πρωί στις δέκα κάνουν τζόγκινγκ και αεροβική επί δίωρο, ρουτίνα απαραίτητη για ν’ αντέξουν έναν ολόκληρο χρόνο στο δρόμο. Γιατί τόσο έχει καταρχήν σχεδιαστεί να διαρκέσει η περιοδεία τους.
Μετά το Birmingham, παίρνουν, κατ’ ανάγκην, μια κρίσιμη απόφαση: το ειδικά κατασκευασμένο και πανάκριβο stage set είναι γελοιωδώς μικρό σε διαστάσεις. Αρνούνται να το χρησιμοποιήσουν. «Στο εξής, μόνον οι ενισχυτές μας και όπως είμαστε». Έτσι, από ένα λάθος, το οποίο μάλιστα προηγείται του αντίστοιχου σατυρικού επεισοδίου της ταινίας “Spinal Tap”, που θα κυκλοφορήσει μερικές εβδομάδες μετά, οι Scorpions θα κατέβουν στο στίβο του παγκόσμιου ροκ-εν-ρολ τσίρκου με μόνη την ενέργεια και τα τραγούδια τους.

Mετά από μια συναυλία στις Βρυξέλλες στις 10 Φεβρουαρίου, ακολουθούν 14 στη Γαλλία, την οποία τεμαχίζουν από βορρά (Μετς, στις 11/2) προς νότο (Μασσαλία, στις 25/2) και από ανατολή (Γκρενομπλ, στις 20/2) προς δύση (Μπορντώ, στις 15/2 και Στρασβούργο, στις 27/2). Εξαντλητικό το οδικό πρόγραμμα, καθώς το κονβόϋ από νταλίκες χρειάζεται διαρκή συντονισμό με ασυρμάτους, ώστε, μέσα από παραδρόμους και επαρχιακές οδούς να διαχωριστεί και επανενωθεί για να βρεθεί εγκαίρως στον εκάστοτε επόμενο σταθμό. Στις 29 Φεβρουαρίου θα φθάσουν στο Παρίσι. Η συναυλία στο Palais de Paris-Bercy είναι sold out.
Η προσέλευση 18.000 φανς αναγκάζει τους υπευθύνους να μικρύνουν κατά δύο περίπου μέτρα τη σκηνή και να επανατοποθετήσουν τις εγκαταστάσεις του P.A.. Λίγες ώρες πριν ανέβει στη σκηνή, το συγκρότημα, με αστυνομική συνοδεία δίκην αρχηγού ξένου κράτους σε επίσημη διπλωματική επίσκεψη, διασχίζει την Champs-Élysées για να παραστεί σε μια σύντομη τελετή παράδοσης του χρυσού δίσκου για το “Love At First Sting”.
«Ποτέ δεν κάναμε το λάθος να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας μεγάλα αστέρια και ν’ αράξουμε στους χοντρούς μας πισινούς. Αντιθέτως, θέλαμε να δίνουμε στο κοινό όλο και περισσότερα, ενώ συγχρόνως προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε», θα δηλώσει με τα εγκλωβισμένα μέσα σε μια υπερτευτονική εκφορά αγγλικά του ο Klaus Meine, παραπέμποντας σε προϊστάμενο έμψυχου δυναμικού πολυεθνικής μετά από ενάμισυ κοκτέϊλ σε εταιρικό δείπνο.
Η συναυλία στο Bercy ηχογραφείται. Κατά τη διάρκειά της, ο Klaus θα χάσει τη φωνή του και θα χρειαστεί ενέσεις κορτιζόνης στα παρασκήνια για να την φέρει σε πέρας. Όμως το κοινό πάλλεται από τέτοιο ενθουσιασμό, που ειδικά το “Holiday” θα το πάρει πάνω του, τραγουδώντας στη θέση του όλους τους στίχους και τα φωνητικά.
Θ’ ακολουθήσει ένα διάλειμμα δύο εβδομάδων, πριν πετάξουν πάνω από τον Ατλαντικό. Είναι από τις πιο φιλόδοξες περιοδείες στις Η.Π.Α. που έχει οργανωθεί από ευρωπαϊκό γκρουπ εδώ και χρόνια. Η αρχή γίνεται στο Rapid City, την αίθουσα του Rushmore της Νότιας Ντακότα, της πόλης που έχει γίνει διάσημη για τα κεφάλια των τεσσάρων αμερικανών προέδρων τα σμιλεμένα στα πετρώδη όρη της. Οι θερμοκρασίες υπό το μηδέν, όμως αυτό δεν είναι το μόνο που έχουν να αντιμετωπίσουν. Oι Jabs και Bucholtz έχουν χάσει τις βαλίτσες στους στο αεροδρόμιο και πρέπει να αναζητήσουν ρούχα για να φορούν πάνω στη σκηνή.
Προσλαμβάνεται ειδικό τημ για να σχεδιάσει κοστούμια για όλους. Τα πολύχρωμα ριγέ του 29χρονου Matthias Jabs έχουν μια αναφορά στις στολές του Steven Tyler, αφού οι δύο σχεδιάστριες είναι εκείνες που έχουν φτιάξει τις στολές του τραγουδιστή των Aerosmith για τις τελευταίες του περιοδείες. Για τον 36χρονο Meine διαλέγουν λεοπάρ πουκάμισο, ελαστικά πλατινέ παντελόνια, ένα δερμάτινο κοντό τζάκετ με κίτρινες βάτες σα σειρήτια – πάντα οι προσομοιώσεις στρατιωτικής στολής έχουν απήχηση στο αμερικάνικο κοινό. Ο 35 Αυγούστων και αεικίνητος Rudolf Schenker είναι μια ατραξιόν από μόνος του -εξακολουθητικές μούτες υστερίας με τα σαγώνια ανοιχτά στα όρια της εξάρθρωσης- οπότε οι πλατινέ σωλήνες, τα αμάνικα γιλέκα και τα t-shirtμε τα πολύχρωμα σχέδια είναι γι’ αυτόν αρκετά. Ο 31χρονος ξερακιανός μακρυπρόσωπος Bucholtz ντύνεται σε μαύρα και κόκκινα ή μαύρα και γαλάζια, καθώς συνηθίζει να κρατάει και κόκκινο Fender Precision μπάσο. Ο 35χρονος βαρυκόκκαλος Rarebell είναι στριμωγμένος πίσω από τα ντραμς με τα σκούρα αθλητικά φανελλάκια του, πότε εξάλλου έπαιξε κρίσιμο ρόλο το τί φοράει ο ντράμερ; Η επιλογή είναι να προστεθεί χρώμα και εξατομικευμένη ταυτότητα, αφού άλλα εφέ δεν υπάρχουν. Η μπάντα βγαίνει μπροστά μόνο με την ορμή και τη δύναμη των τραγουδιών. Και έχουν αρκετά.
Ξεκινούν με έναν δυσοίωνο βόμβο τριάντα δευτερολέπτων, το επονομαζόμενο “Countdown” και ξεχύνονται σε μια υπεραταχεία είσοδο με το “Coming Home”, με τον Jabs να γεμίζει το χώρο με μικρές εντατικές φράσεις.

29 Μαρτίου παίζουν στο Aladdin Theatre του Las Vegas με support έναν υπερβολικά γρήγορο νεαρό κιθαρίστα, που μόλις έχει αφήσει τους Alcatrazz του Graham Bonnet, ονόματι Yngwie Malmsteen. Εκεί θα παρακολουθήσουν και την παράσταση των διάσημων ταχυδακτυλουργών Siegfried & Roy, τους οποίους και θα επισκεφθούν στα παρασκήνια, μάταια προσπαθώντας να αποσπάσουν κάποια αποκάλυψη για το πώς εξαφάνισαν εκείνον τον ελέφαντα από τη σκηνή.
Στο ξενοδοχείο Peabody του Memphis, την πατρίδα του Elvis, οι πέντε και η κουστωδία τους θα δουν τον περίφημο “Περίπατο της Πάπιας”. Οδηγούμενες από έναν ηλικιωμένο μπάτλερ με τη στολή του να καταλήγει σε ουρά πάπιας, δεκάδες πάπιες κρώζοντας σε ένταση που είναι αδύνατο να αγνοηθεί, ξεκινούν από το συντριβάνι του ξενοδοχείου και συνεχίζουν μια βόλτα πάνω σ’ ένα κόκκινο χαλί που οδηγεί στο κεντρικό ασανσέρ του ξενοδοχείου, διαδικασία που ακολουθείται κάθε πρωί.
Από τις 19 Απριλίου, στη θέση του support αντί των Jon Boutcher’s Axis θα έρθει ένα συγκρότημα από το New Jerseyπου έχει μόλις κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο και βασίζεται στη baby face απήχηση του τραγουδιστή τους. Λέγονται Bon Jovi και θα ανοίξουν τις συναυλίες τους για δύο συνεχόμενους μήνες. Το άλμπουμ, στο μεταξύ, έxει ήδη φτάσει στο Νο 8 του Billboard και η περιοδεία πάει τόσο καλά, ώστε αποφασίζεται να ηχογραφούνται και να κινηματογραφούνται όλα τα κονσέρτα. Η επιτυχία ξεπερνά κάθε προσδοκία και αναδιατάσσει τον αρχικό σχεδιασμό.
Οι συναυλίες στο 17.500 θέσεων Los Angeles Forum, το διήμερο 24 και 25 Aπριλίου, η αμέσως επόμενη, στο San Diego Sports Arena των 14.800 (26/4) και αυτή στο 18.765 θέσεων Pacific Amphitheatre της Costa Mesa (28/4), είναι sold – out και ηχογραφούνται.

29 Απριλίου, καθ’ οδόν για το Cow Palaceτου San Francisco, βλέπουν μια ομάδα από fans να κάνουν ωτοστόπ, αγωνιώντας να φτάσουν έγκαιρα στη συναυλία. Mε το που φτάνουν οι μουσικοί στα καμαρίνια, o road manager στέλνει μια λιμουζίνα να πaραλάβει τους fans, δίνοντάς τους δωρεάν εισιτήρια.
8 Μαίου, πριν τη συναυλία στο Mayo Civic Center των Δίδυμων Πόλεων St. Paul/Minneapolis, καταφεύγουν στο πιο μικρό club της πόλης, όμως τους αναγνωρίζουν. Τους ζητούν πιεστικά ν’ ανέβουν στη σκηνή και κείνοι δεν μπορούν να πουν όχι. Ανάβουν τους μικρούς ενισχυτές, φοράνε κάτι κιθάρες που τους πασάρει η διεύθυνση κι ανεβαίνουν στα λίγα τετραγωνικά της σκηνής κάτω από τις επευφημίες διακοσίων θαμώνων. Είναι μια από τις ελάχιστες βραδιές που υποτίθεται θα ήταν ελεύθεροι υποχρεώσεων.
6, 7 και 8 Ιουνίου θα ανέβουν για τρεις βραδιές στο θρυλικό πάλκο του Madison Square Garden, πραγματοποιώντας το όνειρο κάθε ροκ μουσικού της γενιάς τους. O Matthias Jabs έχει προκαλέσει στη συναυλία τη μητέρα του, στο πρώτο ταξίδι της ζωή της εκτός Γερμανίας. Οι συναυλίες σημειώνουν τεράστια επιτυχία, ενώ η απήχησή τους ως γκρουπ στην Αμερική φτάνει το ζενίθ. Στις 16 Ιουνίου το “Love At First Sting” βρίσκεται στο Νο 6 του Hot-100 των άλμπουμ του Billboard, όπου και θα παραμείνει για 63 συνολικά εβδομάδες.
13 Ιουλίου έχει κλειστεί μια εμβόλιμη συναυλία στο San Juan του Puerto Rico. Επιβιβάζονται σ’ αρχαίο ελικοφόρο, χωρίς φώτα και air condition, ενώ ο οδηγός του αδειάζει βενζίνη για να μπορέσει ν’ απογειωθεί. Πριν τη συναυλία τους βρίσκονται σε κάτι αποδυτήρια με αρουραίους και κατσαρίδες. Μετά τη συναυλία, ο διοργανωτής διαπραγματεύεται τη συμφωνημένη αμοιβή, έχοντας πάνω στο τραπέζι ένα 38άρι. Παίρνουν ένα ποσό σε σακκούλα σκουπιδιών κι ένα δεύτερο σε κολλαριστές δεσμίδες κι αποχωρούν στα γρήγορα. 
Από τις 4 ως τις 12 Αυγούστου σειρά έχει η Ιαπωνία.
 Όσο άβολο και ταραχώδες κι αν είναι για έναν ευρωπαίο να πετάγεται στις τέσσερις τα χαράματα από σεισμό και να συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται στν 18ο όροφο ενός ξενοδοχείου στη Φουκουόκα, πρέπει να συνηθίσουν: τέτοια κουνήματα είναι καθημερινότητα στη χώρα που τους έδωσε την πρώτη διεθνή αναγνώριση με το “Tokyo Tapes”, πέντε χρόνια -που μοιάζουν πέντε αιώνες- πιο πριν.
H θερμοκρασία είναι 40ο υπό σκιάν, η συναυλία είναι υπαίθρια και support έχουν τους MSGμε τον νεαρό αδελφό Schenker στην πρώτη γραμμή. Ακολουθούν Οζάκα και Toκοροσάουα, στο πλαίσιο του “Super Rock Festival ‘84”, μαζί με Whitesnake, Bon Jovi, MSG και Anvil. Γνωρίζουν καλά την παράδοση : το κοινό ξεσπά σε χειροκροτήματα με το που ξεκινά και τελειώνει κάθε τραγούδι, ενώ κατά τη διάρκειά του μένει σιωπηλό – «από σεβασμό στον καλλιτέχνη», όπως επιτάσσει το ιαπωνικό ήθος. Η επιτυχία είναι αδιαμφισβήτητη και η φιλοξενία, όπως πάντα, μοναδική.

Δεύτερο σκέλος της aμερικανικής περιοδείας, με εκκίνηση από το Anchorage της Αλάσκα στις 14 Αυγούστου. Στην τοπική ημερήσια εφημερίδα υπάρχει μια ανακοίνωση από τη Διευθυνση Δημόσιας Υγείας. Το κοινό προειδοποιείται να αποφύγει τις συναυλίες, χωρίς τη χρήση ωτασπίδων. «Οι Scorpions φημίζονται για τον εκκωφαντικό ήχο στις παραστάσεις τους. Οι επίσημες αρχές δεν αντιτίθενται σε αυτές. Απλώς υπενθυμίζουν ότι η συμμετοχή σας θα λάβει χώρα με δική σας ευθύνη. Ωτασπίδες θα διατίθενται δωρεάν στο ταμείο». Οι συναυλίες είναι sold-outκαι στο encore, το gimmick είναι μια πολική αρκούδα που κάνει για λίγο την εμφανισή της κι αφήνεται να περπατήσει καταπάνω στον Klaus, με τους roadies να σπεύδουν να τον απομακρύνουν με δραματικό τρόπο την τελευταία στιγμή, πριν του ριχτεί.
Ακολουθεί ο Καναδάς: Τορόντο (17/8), Κεμπέκ (20/8) και Μόντρεαλ (21/8) με support Quiet Riot, Kick Axe και Helix και στη συνέχεια ταξιδεύουν στις βορειοανατολικές πολιτείες. Νέα Υόρκη, Ουάσινγκτον, Μασσαχουσέτη, New Jersey, παντού με υπερπροσέλευση. Οι πρώτες μέρες του φθινοπώρου τους βρίσκουν με εμβόλιμες κλεισμένες εμφανίσεις σε Οχάϊο, Μέρυλαντ και λόγω αυξημένης ζήτησης, πάλι στην Οζάκα της Ιαπωνίας (6/9). Σ’ αυτό το χρονικό σημείο, επιτέλους, θα κάνουν μια παύση διάρκειας 50 ολόκληρων ημερών.
26 Οκτωβρίου. Έχει φθάσει η ώρα της επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Οκτώ εμφανίσεις στη Δυτική Γερμανία (Βύρτσμπουργκ, Μόναχο, Νυρεμβέργη, Σίγκεν, Έσσεν, Λουντβισχάφεν, Σααρμπρύκεν) με support τους Blackhearts της JoanJett. Σε κάθε πόλη έχουν κλειστεί οι μεγαλύτερες αίθουσες, ανάμεσά τους αυτή στο Eilenriedehalle της γενέτειρας των Μeine, Bucholtz και Jabs, το Αννόβερο στις 2 Νοεμβρίου. Η υποδοχή είναι, για τα γερμανικά δεδομένα, διθυραμβική καθώς είναι οι πρώτοι και μόνοι διεθνείς μουσικοί σταρ που γέννησε η πόλη.

Φλωρεντία, Μιλάνο και τέσσερις εμφανίσεις στην Ισπανία έχουν σειρά. Στις 12 Νοεμβρίου στην Μαδρίτη, Meine και Schenker επιχειρούν να αποδράσουν από το ξενοδοχείο με προορισμό κεντρικό δισκοπωλείο. Το νέο διαρρέει από τον ιδιοκτήτη του, μέσω ενός ραδιοφωνικού σταθμού, με αποτέλεσμα περίπου 2.000 αλαφιασμένοι fans να περικυκλώσουν το κατάστημα προσδοκώντας να τους δουν από κοντά, να τους φωτογραφίσουν, αν όχι να αποσπάσουν κάποιο αυτόγραφο. Η λιμουζίνα κάνει γύρους στο τετράγωνο, καθώς η προσέλευση στο σημείο είναι αδύνατη.
Η κοσμοσυρροή έχει προκαλέσει κυκλοφοριακό χάος σε ολόκληρο το κέντρο της Μαδρίτης.  
Η ζήτηση για τους Scorpions παραμένει τεράστια. Ανάμεσα σε Ελβετία (Λωζάννη, 16/11), Ολλανδία (Τσβόλλε, 18/11), Σουηδία (Γκέτενμποργκ, 25/11, Στοκχόλμη, 30/11, Καρλσκρόνα, 1/12), Δανία (Κοπεγχάγη, 26/11), Νορβηγία (Χάμαρ, 28/11), παρεμβάλλονται κι άλλες παραστάσεις στη Γερμανία (Στουττγάρδη [23/11], Φρανκφούρτη [20/11] και Αμβούργο [3/12]), όπου και κλείνουν τη χρονιά θριαμβευτικά. Στις 17 Νοεμβρίου, σε μια ακόμη εμβόλιμη εμφάνιση στο Sportshalle της Κολωνίας των 8.000 θέσεων, σημειώνεται ρεκόρ προσέλευσης υπεράριθμων. Και αυτό το live ηχογραφείται ολόκληρο.
Η αυγή του 1985 θα τους βρει στη Βραζιλία. Queen, Iron Maiden, Whitesnake, Ozzy Osbourne και μια σειρά από σιτεμένα ποπ και ροκ ονόματα από τον George Benson ως τον Rod Stewart μαζί με πολλούς λατινοαμερικάνους καλλιτέχνες και γκρουπ θα δώσουν το παρόν στο μεγαλύτερο συναυλιακό γεγονός που έχει ποτέ διοργανωθεί στη Νότια Αμερική, το 10ήμερο φεστιβάλ – μαμούθ “Rock In Rio”.
15 και 19 Ιανουαρίου θα παίξουν μπροστά σε 400.000 θεατές, special guests πριν τους headliners AC/DC, επισφραγίζοντας την άνοδό τους στην πρώτη κατηγορία του σκληρού ήχου. Το event θα σημαδέψει την ιστορία της Βραζιλίας, καθώς την 15η Ιανουαρίου τελειώνει μια περίοδος 21 ετών στρατιωτικής χούντας, με την εκλογή του Προέδρου Tancredo Neves.
Η 6η Βραζιλιάνικη Δημοκρατία βαπτίζεται στα ντεσιμπέλ και για πρώτη φορά, το ροκ έρχεται στο Ρίο, με την ορμή του λυτρωτή, ξεκλειδώνοντας τα αισθητήρια των χιλιάδων θεατών. Το “Still Loving You” τραγουδιέται από μια πολύχρωμη λαοθάλασσα, μεθυσμένη με την επαγγελία της ελευθερίας.

«Γνωρίζω πως κάποιοι λένε ότι ήταν πιο ευτυχισμένοι όταν δεν είχαν φήμη ή επιτυχία. Αυτά είναι βλακείες. Κι εγώ μπορώ να πω ότι ένιωθα το ίδιο ευτυχισμένος όταν το ψυγείο μου ήταν άδειο, όταν ακόμη και τα ποντίκια περιφέρονταν στο σπίτι μου με σκελετωμένο κορμί και σακκούλες γύρω απ’ τα μάτια, αλλά δε θά’ ναι αλήθεια», θα δηλώσει με κάπως υπερβολική για τα αγγλικά του παραστατικότητα ο Rudolf Schenker.  
«Έχω μια δυνατή παρόρμηση να βγαίνω στη σκηνή και να πείθω το κοινό κάθε βράδυ», λέει ο Matthias Jabs«Μπορεί καμιά φορά το ταξίδι με το τζετ να είναι μακρύ, ή να καθυστερήσουμε. Ο καιρός να είναι κακός, ή να είμαστε κουρασμένοι, όμως όταν ανεβαίνουμε πάνω στη σκηνή πάντα τα δίνουμε όλα. Με ρωτούν πολλές φορές αν βαριέμαι να παίζω κάθε βράδυ τα ίδια τραγούδια. Η απάντησή μου είναι ένα κατηγορηματικό όχι».  
Στα λόγια του Klaus Meine, μπορεί κανείς να δει πόσο έχει αποσαφηνιστεί ο στόχος της μπάντας, που δεν είναι άλλος από το να δίνουν το 100% πάνω στη σκηνή, με μόνο όπλο την ενέργεια και τη μουσική τους.
«Όταν βρίσκεσαι σε περιοδεία με μια ομάδα του μεγέθους της δικής μας, που αποτελείται από 81 άτομα, δεν μπορείς απλώς να πηγαίνεις στο πιο κοντινό στάδιο, να παίζεις λίγα τραγούδια και να εξαφανίζεσαι με το τροχόσπιτο, σα να μη συνέβη τίποτε. Ακόμη κι αν κάποια μέρα ένας φίλος του γκρουπ περιμένει στη σειρά να πάρει αυτόγραφο και βρίσκεται σε μια ουρά πίσω από 500 άλλους, θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να μη μείνει δυσαρεστημένος. Δεν είμαστε υπέρ της προσωπολατρείας κανενός είδους. Το ίδιο συμβαίνει και πάνω στη σκηνή. Κάθε βράδυ αυτό που βγάζουμε είναι μια εποικοδομητική ενέργεια. Δεν υπάρχει τίποτε αρνητικό. Δεν υπάρχουν αλυσίδες, καρφιά, τέρατα και κούκλες που απαγχονίζονται. Δεν υπάρχουν σύμβολα του κακού, ούτε θεοί, ούτε δαίμονες. Εμείς απλώς θέλουμε να είμαστε μουσικοί και να παίζουμε το είδος της μουσικής που μας αρέσει, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσαμε να είμαστε πειστικοί. Ποτέ επίσης δεν έγιναν σοβαρές φασαρίες ανάμεσα στο κοινό κατά τη διάρκεια των συναυλιών μας. Η όλη ανοησία να μαζεύονται στην είσοδο των συναυλιών επικίνδυνα αντικείμενα και μπουκάλια είναι σπάνιο φαινόμενο εκεί που παίζουμε εμείς. Ευτυχώς, λίγο – πολύ τα έχουμε καταφέρει να μείνουμε όπως ήμασταν, δηλαδή απλοί, κοινοί άνθρωποι». 
26 Ιανουαρίου με 9 Φεβρουαρίου 1985, δεύτερο ταξίδι στην Ιαπωνία. Οκτώ ακόμη εμφανίσεις σε Φουκουόκα, Χιροσίμα, Οσάκα, Ναγκόγια, Σαππόρο, Σιτζουόκα, Τόκυο και μετά βαθιά ανάσα. Εκατοντάδες πομπίνες από δεκάδες συναυλίες της περιοδείας συγκεντρώνονται στα χέρια του ήδη επί δέκα χρόνια παραγωγού τους, Dieter Dierks. Το συγκρότημα παίρνει μερικές εβδομάδες διακοπών και οι Meine και Schenker περνούν τρεις για να διαλέξουν ποιές από τις ταινίες θα χρησιμοποιηθούν για το διπλό live που προορίζεται για κυκλοφορία τον Ιούνιο. Είναι το “World Wide Live”, είναι διπλό, έχει μια συναρπαστική φωτογραφία με τους πέντε στο εξώφυλλο και είναι gatefold, με μια πανοραμική φωτογραφία από μια ανοιχτή αρένα με κόσμο μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι ν’ απλώνεται μπροστά τους.

Το διπλό άλμπουμ δείχνει εντυπωσιακό σε κάθε προθήκη δισκοπωλείου, με τις τέσσερις πλευρές του και τις δεκάδες φωτογραφίες στους φακέλλους των δύο βινυλίων να υπόσχονται μια πλήρη εμπειρία. Η διπλή κασσέττα της EMI είναι, όπως πάντα δεύτερης κατηγορίας, με τη φωτογραφία απελπιστικά μικρή και το περιεχόμενο ξερό, χωρίς τίποτε πέρα απ’ τα τραγούδια και τους συνθέτες μέσα σε παρένθεση, ούτε καν τη διάρκειά τους. Όμως, το περιεχόμενο είναι που μετράει.
Με την ακολουθία των τραγουδιών ν’ ανταποκρίνεται πλήρως σ’ αυτή που ήταν – με ελάχιστες εξαιρέσεις – το σετ λιστ που ακούστηκε ανά τα στάδια και τις αίθουσες του κόσμου, ο ήχος του “World Wide Live” είναι γεμάτος, με το κοινό ψηλά στη μίξη και τις εκτελέσεις επιθετικές, πιο γρήγορες, τραχιές.
Το “Coming Home” ακολουθείται από το μανιώδες “Blackout”, κι αυτό από το “Bad Boys Running Wild”, σε μια εκτέλεση πιο τσαμπουκαλεμένη από τη στουντιακή, με το μπάσο του Bucholtz να κλωτσάει άσχημα. Τα “Loving You Sunday Morning” και “Make It Real” παίζονται με ταχύτητα και προσήλωση. Η φωνή του Meine παρασύρεται από ενθουσιασμό και εγκαταλείπει τις χαμηλές συχνότητες, ώρες – ώρες γίνεται μια σειρήνα που σε παίρνει παραμάζωμα, ενώ, μέσα στην ένταση, ακόμη κι οι γερμανισμοί του αμβλύνονται και γίνονται ευπρόσδεκτοι (“Vel its gretobiback in Californiaaaaa !!!”). Το “Big City Nights”, σε μια επίσης ανώτερη της στουντιακής εκτέλεση, ανάγεται με τη βοήθεια του κοινού σε mantra ξεσαλώματος, ενώ το “Holiday”, η ηχογράφηση από το Bercy, αποκαλύπτει στον ακροατή, ακόμη κι αν δεν είναι ορατή, μια κοιλάδα από αναπτήρες, αναστατώνοντας κάθε πόρο στο δέρμα, ιδίως αφού ακολουθείται από το μυσταγωγικό “Still Loving You”. Το “Coast To Coast”, στο οποίο ο Meine βαράει κι αυτός μια μεγάλη Gibson, γίνεται ένα βαρυμεταλλικό τανκ, τολμηρή επιλογή σ’ ένα live άλμπουμ που προσβλέπει στις «επιτυχίες». Όμως, εκεί φαίνεται ότι οι Scorpions έχουν διαλέξει να παίξουν με αυτό που πραγματικά είναι, ή μάλλον με αυτό στο οποίο αποστάχθηκαν από το 1979 και μετά. Ένα heavy rock σχήμα με ευέλικτα τραγούδια, κι όχι ένα ποπ σχήμα με heavy ήχο, ή ένα ρετροψυχεδελίζον γκρουπ που εύλογα οι καιροί θα παραγκωνίσουν. Αυτό γίνεται ευκρινέστερο με την τρίτη και την τέταρτη πλευρά.
Το “Hurricane”, ακόμη και χωρίς τη στουντιακή υπεροχή, κοπανάει δυνατά, ενώ από το παρατεταμένο και γρήγορο “Can’t Live Without You” και μετά, οι Scorpions χεβυμεταλλίζουν κανονικά, με το μοβόρο “Another Piece Of Meat”, το εκτροχιασμένο τραίνο “Dynamite” -όπου ο Meine λυσσομανάει- και στην τέταρτη πλευρά με το επιβλητικού όγκου “The Zoo”, τη δόνηση του “No One Like You” και τον οργασμό του “Can’t Get Enough” που είναι σπασμένο στα δύο, με ενδιάμεσα ένα παλιομοδίτικο και κάπως αχρείαστο είναι η αλήθεια σόλο του Jabs (“Six String Sting”), σπονδή στα live της προηγούμενης δεκαετίας.
Με την ολοκλήρωση της μίξης του διπλού live, αρχίζει η περιοδεία για την προώθησή του, με σύντομα ταξίδια κυρίως των Schenker και Meine σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Από Ρώμη, Στοκχόλμη και Μαδρίτη ως και, ύστερα από τις επισταμένες προσπάθειες του παραγωγού της ελληνικής ΕΜΙ, Γιάννη Κουτουβού, Αθήνα.
Κατά τη διήμερη παραμονή τους, οι Scorpions θα επισκεφθούν την καινούρια εθνική μας μόστρα, τις αθλητικές εγκαταστάσεις του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, σε μια προσπάθεια να πειστούν ότι ικανοί χώροι υπάρχουν, ακόμη κι αν οι υπεύθυνοι του Ολυμπιακού Σταδίου έχουν αρνηθεί να δώσουν την άδεια για το κλείσιμο μιας μεγάλης συναυλίας εκεί.

«Θελουμε πολύ να παίξουμε στην Ελλάδα. Και δηλώνουμε ότι αν θα γίνει αυτό θα δώσουμε το ίδιο σόου που δίνουμε στην Αμερική, στην Ιαπωνία ή στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να μεταφέρουμε δικά μας όργανα, ενισχυτές, κονσόλες, φωτιστικά, να έχουμε τους δικούς μας τεχνικούς και τα λοιπά. Οι έλληνες διοργανωτές θα πρέπει να ετοιμάσουν το κατάλληλο έδαφος τη στιγμή που το γκρουπ θα βρίσκεται π.χ. στην Ελβετία ή στην Ιταλία. Δε γίνεται να μας καλούν όταν βρισκόμαστε στην άλλη άκρη του κόσμου».  
«Έχουμε πλέον ένα από τα τρομερότερα κλειστά στάδια σ’ ολόκληρο τον κόσμο», διαβάζουμε να γράφει ο Κουτουβός στη σελίδα οκτώ, καθώς οδεύει στο κλείσιμο μιας συνέντευξης γεμάτης άκρατο εκ μέρους του ενθουσιασμό, κοινότοπες εκ μέρους των Γερμανών απαντήσεις και κεφαλαία γράμματα εκεί που θέλει να δώσει έμφαση.
«Το ΣΤΑΔΙΟ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑΣ. δε μοιάζει με κανένα. Είναι το κάτι άλλο. Η συναυλία των DIRE STRAITS μας απέδειξε ότι είναι και ο καταλληλότερος τόπος για κονσέρτα επίσης».  
Ώστε ήρθανε λοιπόν, μαλάκες.
Ήρθαν Αθήνα. Κι ας μην τους δώσανε το Ολυμπιακό Στάδιο. Λες να τους δούμε ποτέ ζωντανά στην Αθήνα; «Πάντως φέτος το καλοκαίρι δεν προλαβαίνουμε. Θα τό’χανε πει», συνοψίζει ως ο πιο πρακτικός απ’ όλους Μανώλης. Η κουβέντα του εμβολίζεται από το θόρυβο εξατμισάρας. Ο Τόλης ο Μεταξάς, αναρχοαπόφοιτος Τεχνικού και μούτρο γενικώς, καβάλα σε Moto Guzzi v50 με καφέ ντεπόζιτο και χωρίς φτερά, κόβει ταχύτητα μπροστά από παγκάκι της Κάτιας. Χωρίς ν’ αλλάξουνε κουβέντα, εκείνη χαιρετάει τη Σάσα, ανεβαίνει στη σέλα, τον πιάνει απ’ τη μέση και κολλάει πάνω στην πλάτη του. Εκείνον περίμενε. Καθώς το μαρσάρισμα τους οδηγεί σε μηδέν χρόνο έξω απ’ το οπτικό μας πεδίο, ο Βασίλης φωνάζει για να τον ακούσει, worldwidelive όλη η πλάση:
«Νόου Γουάν Λάϊκ Γιου, μωρή αρρώστειαααααααα !».  

Υ.Γ. 1: Oι συνολικές εμφανίσεις τους μόνο στην Αμερική, σε μια περιοδεία 183 εμφανίσεων, έφτασαν τις 96, μία περισσότερη από των Iron Maiden, των οποίων η World Slavery Tour, που εκτυλισσόταν σχεδόν συγχρόνως, μέτρησε συνολικά 189.

Υ.Γ. 2: Το “World Wide Live” έφθασε στο Νο 14 του Billboard στις 28 Σεπτεμβρίου 1985. Η περιοδεία τους θα συνεχιστεί με πιο αραιές συναυλίες και φεστιβάλ το καλοκαίρι του ’85 και θα κρατήσει μέχρι ως και τον Αύγουστο του ’86, στο ετήσιο φεστιβάλ του Donington.

Υ.Γ. 3: Μετά από διάφορες αναβολές, ακόμη περισσότερες διαψευσμένες φήμες και πολλή αναμονή, οι Scorpions τελικά θα παίξουν ζωντανά μπροστά μας τον Οκτώβριο του 1990.
Πού; Μα, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, φυσικά.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου 

Rocktime.gr

Rock Pages in Greece

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More